Door: Noortje Luijten (gastblogger Mommunity Breda)
Wat begon als een onbezorgde zwangerschap en een niet al te vlotte “17 uur” maar fijne bevalling, eindigde in een postnatale depressie. Ik zal jullie eerst wat achtergrond informatie geven. Ik ben Noortje, woon samen met mijn lieve vriend Luuk in Tilburg (ik weet het, maar ben en blijf een raséchte Bredase!) en ben mama van zoontje Faas (17 maanden). Dit schreef Noortje ruim een jaar geleden in haar driedelige blog "mijn zwarte wolk". Wij vroegen haar 'Hoe is het nu met je?' en dit is Noortjes antwoord (lees verder onder de afbeelding):
Toen Sanne mij enkele weken geleden vroeg of ik mee wilde werken aan een nieuwe blog, in het kader van hoe is het nu met, twijfelde ik geen moment. Mijn eerste blog werd meer dan 3000 keer bekeken en mijn laatste blog meer dan 1500 keer. Toch 1500 mensen die ik heb mee kunnen nemen in mijn verhaal en in het taboe omtrent een Post Partum Depressie (PDD). Dit is iets waar je niet om vraagt maar wat je overkomt, zo ook mij. Ik neem jullie graag nog even een klein stukje mee terug.
Op 16 maart 2023 kwam mijn eerste van de drie blogs online. Ik weet nog precies welke avond het was omdat die avond, een kwartier nadat hij online stond, mijn vader plotseling met spoed werd overgebracht naar het ziekenhuis. Een zware operatie in die nacht en een opname op de intensive care volgden. Tevergeefs, twee dagen later, overleed hij in datzelfde ziekenhuis aan een gescheurde aorta. Ik hoor je nu denken, wat heeft dit te maken met je PPD? Nou precies alles. Mijn leven stond nadat het al eens op zijn kop had gestaan in dat jaar ervoor (zoals ik beschreef in mijn blogs) weer opnieuw volledig op zijn kop. Ik zat nog steeds in een rollercoaster en vol in therapie om de PPD (en de PTSS) de baas te kunnen en dan overlijd plotseling een van je lievelingsmensen.
De weken en maanden hierna waren zwaar. Ik zat nog ziek thuis en ik kwam wekelijks bij mijn psychotherapeut waar ik onder andere EMDR kreeg. Mijn herstel stagneerde en ik merkte dat ik in mijn oude patronen en mijn oude coping viel Gelukkig had ik inmiddels geleerd dat ik dit meteen moest uitspreken. En zo geschiedde, vele EMDR, imaginaire exposure en imaginaire rescripting sessies volgden.
Toen kwam er weer een klap. Afgelopen februari kwam mijn schoonmoeder plotseling te overlijden en ook dat had zijn weerslag op mijn herstel. Er is eerst ruimte nodig voor verdriet om vervolgens weer te kunnen helen en door te kunnen gaan. Tot op de dag van vandaag zit ik dus nog in therapie. Ik vind het fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen, mijn struggles te bespreken, schematherapie te krijgen en zo nu en dan nog een EMDR sessie.
Maar... Ik voel mij al stukken beter dan (bijna) 3 jaar geleden. De PPD is weg en ik geniet van Faas, mijn kleine, ondeugende, bijna 3 jarige peuterpuber die ik afentoe écht wel achter het behang kan plakken, maar die ook zo ontzettend lief kan zijn en precies weet wanneer hij kusjes moet inzetten. Ik weet inmiddels dat het echt oké is als het even niet oké is. Het komt vanzelf met een beetje hulp én veel tijd. Soms moet liefde groeien en dat is ook goed. Ik heb de PPD inmiddels omarmd en geaccepteerd dat ik de eerste acht maanden niet heb kunnen genieten. Na deze periode groeide mijn liefde voor Faas uit tot iets groots, iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Oneindig veel liefde. Liefde die geen grenzen kent.
Mijn PTSS zal echter altijd een beetje bij mij blijven. Het heeft mij beschadigd en gemaakt tot wie ik nu ben. Er is nog werk aan de winkel en ik pak alles met beide handen aan om de schade te beperken. Inmiddels werk ik weer een aantal uur en kan ik (nog lang niet altijd) balans houden in mijn dagelijkse dingen en mijn sociale leven. Ik geniet, heel bewust, van alles om mij heen. Vorig jaar werd ik, na deze moeilijke periode, ten huwelijk gevraagd door mijn vriend. De toekomst lacht me weer toe en de bruiloft die in aantocht is geeft mij ook weer de positieve energie die ik zo hard gebruiken kan. Ik kan inmiddels weer met volle overtuiging zeggen dat ik gelukkig ben! ♡
Commenti