Door: Noortje (gastblogger Mommunity Breda)
Wat begon als een onbezorgde zwangerschap en een niet al te vlotte “17 uur” maar fijne bevalling, eindigde in een postnatale depressie.
Ik zal jullie eerst wat achtergrond informatie geven. Ik ben Noortje, woon samen met mijn lieve vriend Luuk in Tilburg (ik weet het, maar ben en blijf een raséchte Bredase!) en ben mama van zoontje Faas (17 maanden).
Ik had een onbezorgde zwangerschap. Op wat extra controles na vanwege het feit
dat ik een pacemaker heb, maar verder enkel de 'normale' zwangerschapskwaaltjes niets te klagen. Met 36 weken ben ik met verlof gegaan. In die laatste periode van mijn zwangerschap wilde ik graag mijn nesteldrang nog even de kans geven om door het huis te gaan, veel relaxen en verder helemaal niets moeten.
Ik was zo relaxt tijdens deze laatste loodjes dat ik zelfs met 37 weken mijn vluchttas nog moest inpakken. Zodra ik iets zou voelen rommelen moest ik namelijk direct naar het ziekenhuis kunnen omdat ik meteen aan de hartbewaking zou gaan en er een pacemaker specialist moest worden opgeroepen om mij te bewaken. Dus hup, die tas ook maar meteen ingepakt.
Met 37 weken en 6 dagen zit ik in geuren en kleuren tegen de buurvrouw te vertellen dat ik eindelijk kon gaan ontspannen want alle “moetjes” waren gedaan. Een dag later stap ik uit bed en breken spontaan mijn vliezen. Oké. Dat ontspannen zat er dus niet meer in. Things are gonna be real now!
Mijn weeën begonnen vrijwel direct maar waren prima op te vangen. Ik heb op mijn gemak het ziekenhuis gebeld en hun zouden het circus in gang zetten. En zo zat ik een paar uur nadat mijn vliezen braken, met flinke weeën in het ziekenhuis. Faas en ik aan de hartbewaking. De pacemaker specialist kwam nog even kijken. Arme man. Die voelde zich vast super ongemakkelijk. Een vrouw, al bouncend op een skippybal, ondertussen weeën weg puffend, moeten controleren of haar pacemaker wel goed functioneerde. Luuk en ik hebben hier dan ook smakelijk om kunnen lachen. Nadat hij weg was uiteraard.
De tijd verstreek maar mijn ontsluiting vorderde niet. Na 11 uur weeën had ik geen energie meer doordat alles wat ik dronk of at er direct weer uit kwam. 5 cm op weg besloot ik dan ook dat ik een ruggenprik wilde. Zo gezegd, zo gedaan.
Een half uur later kwam ik terug op mijn kamer met een ruggenprik. Voor het eerst kreeg ik weer een hap door mijn keel en kon ik even ontspannen, zó fijn! En niet alleen dat. Voor ik het wist had ik 10 cm ontsluiting en persweeën. Een klein half uurtje persen en toen werd op 16 oktober 2021, 01:54 uur (met 38+1) onze kleine Faas geboren. Niet wetende wat voor een naar gevoel mij een paar uur later al zou overspoelen.