Zomervakantie is een fulltime baan | 2025

Door: Sanne van den Boer (Mommunity Mom)

Het is weer zo ver. De zomervakantie is aangebroken. De tijd van ijsjes op het strand, zwembadjes in de tuin, de dagelijkse sleur loslaten en leven zonder ritme. Eén groot feest! Althans, zo ogen al die zomerse vakantiefoto's die je om de oren vliegen. Achter ieder kiekje schuilt vaak echter ook een ander verhaal. Een vermoeide moeder na een helse nacht omdat er niet geslapen werd door de warmte, een ruzie tussen broers en zussen die voor de honderdste keer gesust moest worden of een zoveelste discussie over wat er vandaag op tafel staat. Net als vorig jaar lees je in deze blogs van Sanne over de échte verhalen achter de zomerse vakantiekiekjes, want wij weten; Zomervakantie is een fulltime baan!

Het is inmiddels twee dagen geleden dat we met ons gezin zijn gearriveerd op de camping in Toscane, Italië, waar we de komende week vertoeven. Na de nodige files, de eerste onwennige en dus slapeloze nacht en een fiasco omtrent boodschappen durf ik te zeggen dat ik langzaam kan genieten. Niet 100% , want met vijf jonge kinderen sta ik vaak in opperste staat van alertheid, maar toch zeker voor 75%.

"Wat zijn de plannen vandaag?" Zes kopjes staren me onderzoekend aan na deze vraag van mijn man. Net als thuis ben ik ook op vakantie degene die merendeels voor het dagprogramma zorgt. Ik opper om naar het dichtstbijzijnde strand te gaan en de dansende lijfjes op het terrasdek bevestigen mijn keuze. In razend tempo pak ik de halve inboedel weer in en een kwartier later draaien we de auto de berg af waarop we bivakkeren. Ik probeer het landschap om me heen op te zuigen, maar de indringende "MAMAAA'S" vanuit de achterbank geven helaas een minder ontspannen vibe. Ach. Iets met genieten tussen de chaos door. De parkeerplaats is gelukkig snel gevonden en dat zelfs op maar enkele meters van het zandstrand. Ik ben helemaal happy. Voor even.

Nadat we de handdoeken, strandspeelgoed en broodnodige snacks geparkeerd hebben rennen we zeven man sterk richting het helderblauwe water. Nog voor we er goed en wel in staan klinkt er een schel fluitje over het strand. Ik kan me niet voorstellen dat dit voor ons bedoeld is, maar binnen no time staat er een heuse life guard in mijn aura. De typisch uitziende Italiaan wijst naar de rode vlag aan zijn toren. In zijn beste Engels probeert hij uit te leggen dat het water te wild is voor een verfrissende duik. We mogen best pootje baden, maar dat is dat. Kleine domper, maar met vijf kinderen op zich wel overzichtelijk.

Na al deze tropenjaren zijn mijn man en ik inmiddels goed op elkaar ingespeeld als het gaat om een taakverdeling voor wat betreft kids zonder zwemdiploma in het oog houden. Zonder woorden uit te wisselen, een paar blikken en kleine vingerwijzingen is het dus duidelijk. Finn is mijn probleem en Fem het zijne. En de rest? We hopen maar dat al die uren zwemlessen zich op dit soort momenten uitbetalen. Even kan ik optimaal smullen van het tafereel dat zich voor mijn neus afspeelt. De kinderen springen over de aanspoelende golven, de bergen strekken zich in de verte uit en het geluid van tjirpende krekels zorgt voor het ultieme vakantiegevoel. Ik besluit het moment vast te leggen voor het thuisfront en later. Het zijn die paar tellen waarin het misgaat.

Het ene moment zit Finn bij Fay op schoot in het ondiepe water. Het andere worden beide omver geworpen door een grote golf water. Zo cliché als het klinkt lijken enkele tellen wel minuten te duren. Ik duw mijn mobiel bij Dave in zijn handen en spurt op het tweetal af. De oudste staat inmiddels alweer lachend recht, maar Finn heeft nog een handje nodig. Zodra hij op zijn voeten staat spuugt hij een golf water zijn lijfje uit. Zijn handjes uitgestrekt naar mij om hem te troosten. Het gaat allemaal zo snel dat mijn man niet eens gezien heeft wat er zojuist gebeurd is. Voor mij is het echter weer helemaal helder. Deze vakantie wordt kei hard werken!