Van de regen in de drup

Door: Lieve Snijders (gastblogger Mommunity)

Drie keer met mijn ogen knipperen en daar zijn we dan. De herfst heeft officieel zijn intrede gedaan en dit is aan alles te merken. Aan de bladeren die verkleuren, de regenlaarzen die weer uit de kast kunnen, maar bovenal aan mijn humeur. Ik kan niet zeggen dat die er in deze donkere periode zoveel beter op wordt.

Ik probeer het te omarmen, echt. De donkere dagen gaan weer voorbij en de regen houdt een keer op. Maar ik ben gewoon geen herfstig type, als je snapt wat ik bedoel. Het hele idyllische idee om met een kop thee warm onder een dekentje te kruipen en weg te zwijmelen bij een romantische film bij kaarslicht lijkt me heerlijk. De regen die je buiten tegen het raam hoort tikken. Mooi herfststukje op tafel. Wellicht nog een gezellige pompoen die samen met de kinderen is gemaakt. Enig, echt waar. Maar nog steeds niet mijn ding.

Ik heb nooit naar die donkere dagen uitgekeken. Mijn hele gemoedstoestand verandert direct zodra het buiten niet licht lijkt te worden. Enerzijds houd ik echt van dat hele kneuterige gedoe (koekjes bakken op een regenachtige dag), maar niet wekenlang. Gewoon af en toe, als ik niets hoef.

Nu is dat laatste als moeder (of vader!) natuurlijk een illusie. Er is nooit een dag dat ik niets hoef. De dagelijkse verplichtingen gaan gewoon door. En die regenachtige avonden dat ik onder een dekentje zou kunnen kruipen, vallen negen van de tien keer echt in het water. Onze kinderen vallen nu eenmaal niet meteen in slaap. Hoe vaak ik die trap wel niet op en afloop, het zou topsport genoemd mogen worden. 

Ondanks dat ik he-le-maal niets met dit seizoen heb, probeer ik er toch het beste van te maken. Ik ga met de kinderen naar het bos, knutsel pompoenen, bak koekjes en laat de kinderen zo vaak als het kan in de plassen stampen. En dit alles probeer ik nog met een lach te doen ook.

En net toen ik de herfst een héél klein beetje begon te omarmen, kwam daar ineens het keiharde besef dat dit seizoen in geen enkel opzicht aan mij besteed is: de wintertijd gaat in.

Voor iemand met kinderen die 1) het best scoren voor het slechtst slapen en 2) ook nog vroege vogels zijn (ik stond echt achteraan bij het uitdelen van slaap!) is dit een grote nachtmerrie. Ieder jaar weer. Ik zie mezelf alweer om 5 uur ‘s ochtends beneden zitten terwijl de duplo over de vloer ligt verspreid. Om uren later eens wat leven buiten te zien, terwijl mijn zoon alweer toe is aan een ochtenddutje. En ik aan mijn vierde kop koffie.

Wanneer de dagen donker worden, voelt de nacht nog donkerder. Het uitzichtloze gevoel wanneer we weer uren in de weer zijn met de kinderen die ons nu eenmaal heel hard nodig hebben. De nacht die langzaam voorbijgaat, maar de ochtend die net zo donker blijft.

Met een zonnetje is het leven gewoon net wat gezelliger. Een stuk lichter ook. In alle opzichten. En toch ga ik de herfst aan. In volle glorie. Want als ik iets geleerd heb, is het dat kinderen in iedere dag iets moois zien. Hoe klein ook. En juist die verwondering is geweldig. Het egeltje dat zich iedere avond even in onze tuin laat zien. De regendruppels die op de ramen lijken te dansen. Zo leer ik opnieuw. Om weer even stil te staan bij de schoonheid van ieder seizoen. Zelfs om vijf uur ‘ochtends. Ik sla wel wat extra koffiebonen in. Dat dan weer wel.

Meer blogs van Lieve lees je op haar eigen Instagram kanaal @millennialmoeder)