Ons regenbooggezin (deel 2)

Door: Tineke (gastblogger Mommunity Breda)

In mijn vorige blog schreef ik dat ik een dochter heb in een gepland 50-50% co-ouderschap. De vader en ik, wij zijn geen stel en ook nooit geweest. Hij valt namelijk op mannen en ik ook! Naast deze overeenkomst hadden we beide ook een kinderwens. Ik schreef over hoe we elkaar hebben ontmoet en hoe we bijna vier jaar geleden in goede vriendschap onze dochter hebben gekregen. Maar ja, hoe dan verder? Hoe doe je dat, een kind opvoeden in gepland co-ouderschap? En hoe zit dat met de hechting van een baby?

Vanaf de geboorte van onze dochter in mei 2020 zorgden we samen voor de baby. Haar papa was bij de bevalling en ook in de kraamweek waren we met zijn drieën. Het waren mooie dagen om zo samen te groeien in onze rol als ouders! Daarna ging hij weer aan het werk in zijn woonplaats, 100 kilometer van Breda vandaan en was ik de helft van de week overdag en in de nachten alleen met onze dochter. Het was tijdens de eerste Corona-lockdown. Iedereen was voorzichtig en bezoek en hulp was er zodoende minder dan in betere tijden. Als ouder heb je bij een eerste kind echter weinig referentiekader.

Ik weet niet hoe het zou zijn geweest als ik samen mét een partner een kind had. Het was voor mij normaal om de zorg voor onze dochter in die dagen alleen te doen en dat ging dus ook gewoon. Ik heb wel het geluk gehad dat er bij mijn bevalling geen complicaties waren en ik mij daarna snel weer fit voelde.

Na de kraamweek kwam papa op zijn vrije dagen naar ons in Breda. We waren dan met zijn drieën en hij deed die dagen zoveel mogelijk de zorg voor onze dochter: luiers, badje, knuffelen en spelen. Toen onze dochter ongeveer 4 weken oud was en ik thuis in lockdown de muren van alle kanten had bestudeerd, besloten we dat ik met mijn dochter de helft van de week naar zijn huis ging zodat zij samen ook konden wennen aan hun tijd en routines daar. Hij sliep in de nacht met haar en gaf dan flesjes afgekolfde melk.

Na drie maanden ging ik weer terug aan het werk en startte officieel ons co-ouderschap. Ons meisje was de helft van de week bij hem en de helft van de week bij mij, dag èn nacht. Moeilijk? Nee, voor mij niet. Ik vond het fijn om weer te gaan werken en was blij voor mijn dochter dat ze zo’n geweldige liefhebbende papa heeft! Zijn kinderwens en ervaring met zorg voor zijn nichtjes was zo groot dat ik met alle vertrouwen onze dochter naar hem bracht. Mij overviel vooral het gevoel van geluk dat zij die dagen met elkaar samen konden zijn én natuurlijk was er Whatsapp om elkaar met eindeloze foto’s en video’s op de hoogte te houden van elk lachje van onze dochter, waardoor het gevoel van missen tot een minimum beperkt bleef.

Vanwege de hechting aan beide ouders, wilden we niet dat ze een van ons langer dan 3 à 4 dagen zou missen.

Doordat ze vanaf het begin al de helft van de tijd bij hem en bij mij was, voelde ze zich bij ons allebei even vertrouwd en thuis. Papa en mama spelen beiden een even grote en gelijkwaardige rol in haar leven, iets wat niet in alle ‘traditionele’ gezinnen vanzelfsprekend is. We zitten met veel dingen op één lijn, maar doen soms ook dingen anders. Onze dochter is hieraan gewend en weet wat ze van ons kan verwachten, ook als er verschillen zijn.

Uiteraard hebben we geen relatie met verdrietige en pijnlijke scheiding gehad dus zijn er in ons co-ouderschap ook geen bijbehorende negatieve emoties. We zijn samen een gezin, maar wonen in twee huizen en hebben geen relatie met elkaar. Toch hebben we in ons intensieve contact weleens irritaties, bepaalde patronen of verwachtingen die soms leiden tot conflictjes. We praten hier samen over, reflecteren op de ander en onszelf en vertrouwen erop dat we hier altijd weer goed uitkomen.

Dus eind goed al goed? Nou, de 100 km afstand tussen onze woonplaatsen was een grote uitdaging. We hebben de ritjes op en neer altijd gedaan op momenten dat onze dochter toe was aan haar slaapje. Ze sliep dan de hele reis. Later kletste ze als driejarige ons de oren van het hoofd en waren de ritjes voor haar nog steeds gezellige rustmomentjes. Voor onszelf was het echter wel zwaar. Het kostte ons beiden een dag per week om op en neer te rijden. We aten dan wel samen en maakten er wat leuks van. De rest van de dag lukte het ons echter niet om nog iets anders te doen. Ik miste als single hierdoor vooral mijn sociale contacten. Je bent veel alleen thuis en tijd en energie is er weinig met vier dagen werk in het onderwijs, het huishouden alleen doen en de zorg voor mijn kind. De energie is dan op.

We wisten vanaf het begin dat we dichter bij elkaar zouden moeten gaan wonen. Door Corona stortte de huizenmarkt in, maar uiteindelijk is het mij gelukt om een woning in zijn woonplaats te vinden. In de zomer van 2023 heb ik Breda verlaten en is er een nieuw hoofdstuk begonnen in een nieuw huis, in een nieuwe stad met nieuwe baan. Om als 44-jarige een nieuw sociaal leven op te bouwen was voor mij wel een grote drempel, net als het verlaten van Breda. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat er weer nieuwe contacten ontstaan aan het schoolplein als mijn bijna vierjarige dochter naar school gaat. We kunnen op de fiets naar elkaar toe en kunnen ook makkelijker elkaar ondersteunen of oppassen bij ziekte of als een van ons een keer een avondje wat leuks gaat doen.   

Zo delen we de zorg en liefde voor onze dochter in ons geplande 50-50% co-ouderschap. Voor veel mensen een bijzondere gezinsvorm, maar ik zou het niet anders meer willen!