Door: Noortje (gastblogger Mommunity Breda)
Vrijwel direct na mijn bevalling, nadat alle adrenaline een beetje was gedaald, we gesetteld waren op onze ziekenhuiskamer en de kleine man tevreden lag te slapen, wist ik het eigenlijk al. Ik voelde me totaal niet mezelf.
Ja, wat wil je ook, je bent net een paar uur moeder. Wat gek dat je je niet jezelf voelt. Dus dat gevoel negeerde ik en zo gingen we bepakt en bezakt na wat controles van de arts ‘s ochtends met onze kleine Faas naar huis.
Totaal onwetend kwamen we thuis. Geen idee hoe het ouderschap werkte. Maar gelukkig was daar al snel onze fijne kraamzorg. Zij nam letterlijk al onze newborn parents zorgen weg. En toen begon het eigenlijk pas echt.. Faas wilde niet eten en gaf alles terug, 2 dagen lang was het onzeker of hij naar het ziekenhuis moest. Daarnaast moest ik continue huilen omdat ik nog zo ontzettend graag zwanger wilde zijn, ik voelde me zo goed in die periode en dat wilde ik terug. Ik was nog niet klaar voor een baby, maar moest ineens wel zorgen voor een baby. Maar... Hup, mijn gevoel weer aan de kant geschoven en op de automatische piloot gezorgd voor de kleine man, want ja... dat moest.
Inmiddels kwamen alle lieve geboortekaartjes binnen druppelen. Ik gooide ze het liefst in de prullenbak. “Geniet ervan” stond er op veel kaartjes. En ik kon alleen maar denken “er valt hier helemaal niets te genieten!” De kraamweek vorderde en zoals veel mama’s zullen herkennen kwamen na een paar dagen dan ook de kraamtranen. Mijn borsten gingen stuwen en onze baby werd echt een onderdeel van onze routine en daarbovenop gierden de hormonen door mijn lijf. Ik heb geloof ik in de kraamweek alleen tijdens het eten niet gehuild. Wat was ik verdrietig en wat voelde Faas als een pure last.
De kraamweek was dus zwaar, Faas bleef wat opstartproblemen houden. Hij is diverse malen geprikt vanwege het feit dat hij zo geel zag, zijn gehoortest slaagde niet en ook ik begon wat fysieke ongemakken te krijgen. Dit bracht allemaal weer extra stress met zich mee wat ik niet geregeld kreeg in mijn hoofd.
Gelukkig deed Faas het na die kraamweek plots super goed. Helaas kon ik maar niet wennen aan het moeder zijn, ik wilde het niet, maar bovenal kon ik het gewoonweg niet. Naar de buitenwereld toe deed ik echter alsof er niks aan de hand was en ik honderduit genoot van het moederschap. Maar thuis als Faas huilde, schreeuwde ik tegen hem of hij alsjeblieft op kon houden. Ik huilde hele dagen omdat ik de liefde niet voelde voor Faas maar het zó graag wilde voelen. Ik noemde Faas geen Faas maar 'het' alsof hij een gebruikersvoorwerp was. Ik werd pisnijdig als Faas ‘s nachts weer een keer wakker werd voor de fles. Ja natuurlijk wist ik dat dat normaal was maar ik kreeg het niet geregeld in mijn hoofd.
Verdriet, onmacht en boosheid wisselde zich regelmatig af. Ik kon niet genieten van mijn kleine, altijd vrolijke Faas en hij kon er helemaal niks aan doen.