top of page

Mijn moederinstinct redde zijn leven (deel 1)

Foto van schrijver: Mommunity BredaMommunity Breda

Bijgewerkt op: 7 feb

Door: Yvonne (hulpmama Mommunity Etten-Leur)

Het is een zondag in maart. Onze dochter is net jarig geweest en dus besluiten we gas terug te nemen. Wat een rustige dag zou moeten zijn eindigt in onze grootste nachtmerrie.

In de nacht van zaterdag op zondag krijgt mijn zoon Noah (destijds 3) namelijk hoge koorts. Die ochtend verplaats ik hem van bed naar bank waar hij de hele dag ligt te slapen. Vanaf daar kan ik hem extra goed in de gaten houden. Ik ben enorm alert wanneer Noah ziek is doordat ik hem als klein mannetje ooit in zijn bedje heb aangetroffen met een mond vol braaksel wat hij zelf niet uitgespuugd kreeg. Dit is destijds goed afgelopen, maar had ook een andere wending kunnen nemen.


Die avond sta ik eten te koken wanneer mijn man roept dat ik moet komen kijken. Noah zit bij hem op schoot en zodra ik aan kom lopen zie ik dat het niet goed is. Zijn lijfje is helemaal slap en zijn ogen zijn open maar weg gedraaid. Ik pak Noah gelijk over en probeer hem wakker te maken. Ik tik tegen zijn wangen, gooi water in zijn gezicht en roep zijn naam maar hij reageert nergens op.


Ik schreeuw naar mijn man dat hij 112 moet bellen en neem Noah mee naar het midden van de kamer waar ik zijn shirt uittrek met het idee dat hij het misschien te warm heeft. Ondanks zijn slappe lichaam zijn zijn kaken stijf op elkaar geklemd. Ik roep naar mijn dochter dat ze de buren moet halen. Ik weet eigenlijk zelf niet zo goed waarom ik dit doe, maar besef me waarschijnlijk ergens nog dat de buurvrouw in het ziekenhuis werkt en ondanks dat ik zelf meerdere BHV-cursussen heb gevolgd blokkeer ik in mijn paniek volledig.


Op het moment dat mijn dochter hulp aan het halen is worden de lippen van Noah blauw. Mijn man geeft dit direct door aan de alarmcentrale die we nog steeds aan de lijn hebben. Noah's gezichtje wordt intussen steeds grauwer en op dat moment kijken mijn man en ik elkaar aan. Beide doodsbang om ons zoontje te verliezen.


Ik leg Noah op de grond en de vrouw van de alarmcentrale zegt dat we zijn mond vrij moeten maken omdat hij stikt. Even begrijp ik er niks van, want hoe kan hij nou stikken als hij niet aan het eten is. Later blijkt dat Noah waarschijnlijk moest overgeven op het moment dat hij verkrampte en dit de reden is van het stikincident. De kaken van Noah zitten door de stuip zo strak op elkaar dat mijn man veel moeite moet doen om zijn mond open te krijgen. Als dit eindelijk is gelukt steekt hij een vinger in Noah's keel waardoor er wat braaksel vrijkomt. Op dat moment komt de buurvrouw binnen. Met een lepel krijgt zij het voor elkaar nog meer spuug uit Noah's keel te verwijderen.


Het is muisstil in de kamer totdat Noah een hap lucht neemt en zijn kleur langzaam weer verandert. Niet veel later staat de woonkamer vol hulpverleners.

0 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page