Door: Sanne Baghus (team Mommunity Breda)
Niemand kent zijn eigen toekomst. Eén ding is voor mij wel zeker. Er zullen bij ons thuis nooit vijf kindjes rondlopen. Vind ik dit jammer? Ja, eigenlijk wel. Hoewel ik nu misschien niet meer zou kiezen voor een gezin van zeven had ik toch graag twee of drie kindjes gehad. Dat dit niet zal gebeuren is voor mij ook zeker.
Ons gezin zal compleet zijn met zijn drietjes. Uiteraard ben ik zeer dankbaar voor onze kleine Sem, maar diep in mijn hart had ik mijn toekomst misschien toch anders gezien. We hebben echter diverse redenen om niet voor meerdere kinderen te gaan.
Zo is er bijvoorbeeld erfelijkheid. Na de geboorte van Sem is er bij mijn nichtje (zij is 10 maanden ouder als Sem) de ziekte Von Willebrand vastgesteld in een zeer
ernstige graad. Een stollingsafwijking van het bloed. Nog altijd zijn de artsen aan het uitzoeken hoe (en of) ze haar kunnen helpen. Mijn zus blijkt dus drager van deze ziekte en daarmee is de kans groot dat ik dit ook ben. We mogen dan ook blij zijn dat Sem gezond is geboren.
Dan is er nog de maatschappij en misschien wel gewoon de wereld an sich. We moeten toegeven dat er tegenwoordig veel aan de hand is. Zo was er dat rare beestje genaamd Corona, nu de oorlog in Oekraïne, de prijzen voor voeding, de bizarre huizenmarkt en nog zoveel meer. Mijn man en ik beseffen ons dan ook dat het voor onze kinderen niet allemaal altijd eenvoudig zal verlopen in het leven en dan willen wij onze Sem kunnen helpen waar nodig. Mijn inziens lijkt het me enorm lastig deze tijd te verdelen tussen meerdere kinderen. We zijn niet arm en kunnen financieel best twee of drie kinderen groot brengen maar één kind ondersteunen waar nodig blijft toch altijd gemakkelijker als twee, drie, vier of zelfs vijf.
Tot slot is er nog de grootste reden voor ons driekoppige gezin; mijn man Gert-Jan. Hij wil dus geen tweede kind (laat staan bijna een half dozijn). Ik wil dat respecteren. Niet de makkelijkste opgave, maar in een huwelijk beslis je met zijn tweeën en ik wist stiekem al toen wij gingen trouwen dat dit zijn standpunt was. By the way... Ik geef eerlijk toe dat ik wel even heb geduimd voor een tweeling bij de zwangerschap van Sem. Tjsa. Deze spelregel had hij niet in de hand.
En dus is ons gezin nu compleet. We hebben het prima met ons drie en weten wat we willen. Daarnaast heb ik vandaag de dag ook nog eens drie metekindjes (ik ben meter van twee jongens en één meisje) en wanneer ik even terugval in mijn moederdroom van een groot gezin kan ik me prima uitleven op mijn bonuskindjes. Ook kinderen van vrienden lenen zich prima voor een extra knuffelpartij en aangezien ik beroepshalve ook met kleintjes werk is mijn hart dus gevuld op vele manieren.
Ik zie de toekomst van ons gezin stralend voor me. Mijn dromen zijn bijgesteld en ik werk hard om nieuwe idealen te realiseren. Samen met mijn man en Sem maak ik vele tripjes. We bouwen aan nieuwe tradities en genieten er van om Sem te zien groeien. Ik kijk er naar uit om mijn peuter te zien opgroeien naar een grote, sterke, lieve, verstandige en zelfstandige man en hoewel deze gedachten me net zo enthousiast als bang maakt kijk ik er naar uit om hem zijn eigen levenspad te zien volgen en hopelijk mag ik dan als mama altijd een plekje houden in zijn volwassen leven en wie weet… word ik ooit oma (of ook niet natuurlijk!).
Comments