Door: Sanne Baghus (team Mommunity Breda)
Al van kleins af aan wist ik dat ik moeder wilde worden en rond mijn 15e jaar was ik er zeker van dat ik mama wilde worden van vijf kindjes. Ja, vijf. Dit klonk me gewoon als een leuk en goed getal. Dat was dus beklonken. Tot ik mijn huidige man leerde kennen. Hij wilde helemaal geen kinderen. Al mijn plannen vielen in duigen.
Op 21 december 2012 vroeg Gert-Jan mij voor de vijfde keer ten huwelijk. Ik had al vier keer eerder nee gezegd, niet door twijfels om hém maar ik zag gewoon de meerwaarde er niet van in, dus die vijfde keer kon ik geen nee meer zeggen vond ik. Er was echter één grote spelbreker. Gert-Jan deelde mijn kinderwens niet.k kon hem natuurlijk niet verplichten om kinderen met mij te krijgen, maar hij kon mij ook niet verplichten kinderloos te blijven. Het was een droom die ik, naast het opgeven van bepaalde studiekeuzes, weigerde op te geven. We hebben het er samen regelmatig over gehad en na een poos denken besloot Gert-Jan voor een kindje te willen gaan, maar niet meteen. Op dat moment waren er gemengde gevoelens. Blijdschap omdat ik (hopelijk) toch mama zou worden en verdriet omdat ik wist dat het krijgen van een groot gezin niet voor mij was weggelegd. Met deze compromis kon ik gelukkig wel leven en op 24 mei 2014 trouwden we.
Van het één kwam het ander en in april 2018 kochten we een nieuwe woning. Kidsproof. Ondertussen was ik al enkele maanden gestopt met mijn anticonceptie en niet lang nadat wij ons prachtige huisje betrokken hadden bleek ik zwanger! Mijn geluk kon niet op. Helaas was deze blijdschap van korte duur want in oktober 2018 verloor ik ons kleine meisje met 11 weken zwangerschap. Op de echo bleek geen hartactiviteit meer aanwezig te zijn en ineens was ik geen mama meer. Mijn droom viel in duigen. Daarbij werd door de 'prille' zwangerschapsduur het kindje niet erkend wat het nemen van afscheid erg moeilijk maakte. Dit doet me nog steeds pijn.
In de periode hierna lukte het niet meer goed om zwanger te raken. Ik gaf het zelfs even op en riep luid dat de ontgoocheling genoeg was. Ik moest al geen kinderen meer hebben. Achteraf was dit natuurlijk een reactie op het verdriet van de miskraam en nog wat andere zaken die speelden op privé gebied (ik zal hier niet over uitwijken). Tot op 2 maart 2020 mijn zus beviel van haar tweede kindje en mijn moeder mij met dit nieuws verblijdde. Ik begon hard en ontroostbaar te huilen. Niet uit blijdschap maar van puur verdriet. Dit was de ommekeer en twee dagen later zat ik bij de gynaecoloog. Mijn droom om moeder te worden kon ik nog niet laten varen.
In het ziekenhuis was het voor mij glashelder. Ik wilde geen uitgebreide behandelingen, maar misschien een klein duwtje in de rug. Er werd afgesproken dat we mijn cyclus zouden gaan volgen en ik moest eenmalig gedurende vijf dagen een tabletje innemen. Niet heel romantisch, maar zowel voor maart als april werd uitgerekend wanneer mijn man en ik gemeenschap moesten hebben en dat zou dat zijn.
Op 12 april 2020 had de paashaas meer bij dan enkel chocolade eitjes. Ik was zwanger! Door mijn laatste ervaring was ik er niet direct gerust op, maar toen ik na de nipt-test te horen kreeg dat het om een gezonde jongen ging kon ik dit loslaten. Negen maanden lang heb ik de binnenkant van het toilet bekeken en vanaf zestien weken werd ik overvallen door bekkeninstabiliteit. Het kon me niets schelen. Ik werd mama. We deden tussen de coronaregels door een toegestane gender reveal en maakten ook meteen bekend dat onze zoon de naam Sem zou krijgen.
Mijn uitgerekende datum lag precies rond oud- en nieuw en naarmate deze dichterbij kwam werd het steeds spannender. Uiteindelijk werd op 8 januari 2021 onze zoon geboren. De mooiste baby die ik ooit had gezien (al was ik natuurlijk bevooroordeeld)! Op dat moment wist ik; Mijn leven zou toch worden zoals ik had gedroomd. Of niet?
Comments