Door: Lieve (team Mommunity Breda)
Dat het moederschap gepaard gaat met onzekerheid is me inmiddels wel duidelijk. Ik herinner me nog goed dat we een dag na de geboorte van onze dochter thuis kwamen in een leeg huis. Moesten we haar uit de maxi-cosi halen? Ze ligt net zo lekker te slapen. Zou het te koud zijn hier of juist te warm? Moeten we haar nu niet voeden? Terwijl ik trots mijn pasgeboren dochter liet zien werd me haarfijn uitgelegd hoe de bevalling bij tante Gerda was gegaan. “Meid, jij ziet er nog enigszins florissant uit, maar dat was bij mij wel anders.” Zo onzeker als ik al was die eerste tijd hielp het ook niet echt dat andere moeders me tips gaven die me bijna boos maakte. “Ik zou haar maar niet te veel in je armen laten slapen hoor! Straks wil ze niets anders meer!” en: “Weet je zeker dat je geen borstvoeding wil geven? Dat is wel het beste hoor!” of: “Tja, in onze tijd moest het kind zich gewoon aanpassen aan ons. Jullie generatie maakt het jezelf veel te moeilijk”.
Stond ik daar nog met mijn goede gedrag beschuit met muisjes te serveren ook. Deze zogenaamd goedbedoelde adviezen werden per maand gelukkig minder, maar toen kwam een volgend fenomeen om de hoek kijken: het vergelijken van kinderen.
Ieder kind bewandelt zijn eigen weg en iedere ouder ook. Maar ik moest toegeven dat ik het onbewust ook deed als het ging om mijn eigen kind tegenover leeftijdsgenootjes. Hoezo slaapt hun kind wél door? Hadden wij ook eerste de Rapley-methode moeten volgen toen we haar voor het eerst groenten gaven? Is het gierig of juist duurzaam dat ik ook tweedehands kleding koop? Het belangrijkste wat ik inmiddels heb geleerd is dat ik op mijn eigen gevoel moet vertrouwen. Dat was overigens ook één van de goedbedoelde adviezen en ik moet toegeven dat ik die héél irritant vond. Ik bedoel, hoe kon ik op mijn gevoel vertrouwen met een pasgeboren baby en nul ervaring? Maar nu zie ik in dat het een fantastische eigenschap is. De handleiding van een baby krijg je er misschien niet bij (ook zo’n dooddoener), maar jouw moedergevoel wel. Uiteindelijk struinen we allemaal het internet af naar honderdduizend tips, maar tegelijkertijd doen we allemaal ook maar wat. Ik zie in dat anderen wellicht een andere opvoeding kiezen, andere keuzes maken of wel alleen nieuwe kleding kopen. En dat voelt voor mij helemaal prima. Toch zou ik willen dat ik die zogenaamd goedbedoelde adviezen met een glimlach kan aannemen en dan pats! Naast me neer kan leggen. Net als in het ouderschap word ik er gelukkig steeds een beetje beter in. Het is me dan ook meer dan duidelijk geworden dat er naast verschillende opvattingen, ook veel overeenkomsten zijn tussen (jonge) ouders. We zijn allemaal zoekende, we willen allemaal het beste voor ons kind en we komen onszelf allemaal keihard tegen. Bovendien draait ons leven 24/7 om de kinderen en is het logisch dat de gesprekken hier vaak over gaan. Maar laten we elkaar in onze waarde laten, gewoon eens wat vaker ja knikken of doorvragen en laten we elkaar vooral supporten, want hé, een ander kind slaapt misschien al snel door, maar dat wil niet zeggen dat deze ouders niet tegen andere problemen aanlopen. Het ouderschap is geen wedstrijd. Meer dan je best kun je volgens mij niet doen.
Liefs,
Lieve