Door: Lieve (team Mommunity Breda)
Het is pas net november als ik een uitnodiging krijg van mijn zus. Of wij met onze dochter mee pakjesavond komen vieren. Ja, ik weet dat een baby hier nog weinig van mee krijgt. Ik weet ook dat het uitpakken van cadeautjes al helemaal nietszeggend is voor een baby (hoewel dat knisperende papier feest is). En pepernoten mag ze nog niet. Maar toch ging ik direct op de uitnodiging in.
En dus ben ik op zoek gegaan naar cadeautjes voor mijn dochter. Aangezien we nog leuke kraamcadeautjes hebben liggen waar nog niets mee is gedaan, grijp ik mijn kans om deze in te pakken. Een kind merkt dit niet, maar mijn portemonnee wel. Toch kan ik het niet laten ook eens rond te kijken op verschillende sites met veel te leuke kleertjes en speelgoed. Die prachtige beige tinten spreken me enorm aan. Toevallig ging hier laatst nog een artikel over in het NRC: waarom kiezen zoveel millennial ouders voor de kleur beige. En toegegeven, ik vind het prachtig. Helaas grijpt mijn dochter liever naar felle kleuren. Om over die afschuwelijke lichtjes en geluiden nog niet te spreken. Maar ach, het is een kinderfeest. En dus gooi ik er een felgekleurde knuffel met muziek bij. Maar ook een nieuw boekje. Als juf kan ik dit natuurlijk niet laten. Grappig is dat deze boekjes voor baby’s juist in zwart wit contrasten te verkrijgen zijn. Hoe sterker het contrast, hoe beter ze dit zien. Hier en daar een knopje met geluid. Iedereen blij.
Vervolgens moet ik me over kerst buigen. Ik krijg er al helemaal zin in. Bovendien is dit de eerste kerst met onze dochter, wat natuurlijk een bijzonder moment is. (Lees: welke kerstoutfit kan ik voor haar kopen). Waar ik vorig jaar geen druppel alcohol mocht drinken (want zwanger) heb ik nu al zin in een lekker bubbeltje bij een goed gerecht. Ik beeld me altijd een prachtige gedekte tafel in met een kraakhelder wit tafelkleed, rode servetten en kristallen glazen. Overal staan prachtige schalen met heerlijk eten, in de hoek staat een waanzinnig versierde boom en ik kan de kerstmuziek er al bij horen. Op de één of andere manier is dat mijn beeld van kerst. Waar ik dit beeld vandaan heb gehaald weet ik niet (waarschijnlijk uit één of andere film), maar feit is dat zo’n diner nog nooit bij ons heeft plaatsgevonden. Het witte tafelkleed is na vijf minuten niet meer wit te noemen en na tien minuten zijn de eerste kinderen het stilzitten al beu. in plaats van kerstmuziek hoor ik K3 en de kristallen glazen zijn voor het gemak ingeruild voor plastic glazen. Alles voor de kinderen, jawel. En toch zeggen we achteraf ieder jaar weer: och, wat was het weer gezellig samen. Moeten we volgend jaar weer doen.
Na alle feestdagen rollen we het nieuwe jaar in. 2022 zal voor ons altijd een bijzonder jaar blijven. Het jaar waarin onze dochter werd geboren. Wat waren we de eerste weken en maanden zoekende en wat wilden we het graag goed doen. En wat kijk ik nu terug op een bijzondere tijd waarin we zoveel hebben geleerd. Slaaproutines, voeden, wiegen, maar bovenal wat onvoorwaardelijke liefde voor zo’n klein mensje inhoudt. Na deze feestdagen moet ik weer gaan werken. Ik kijk er stiekem enorm naar uit, maar tegelijk zal ik deze tijd gaan missen. Ik denk er nog even niet over na. Eerst die cadeautjes eens inpakken. En dan dat kerstdiner. Om vervolgens aan de oliebollen te gaan en te proosten op een mooi nieuw jaar met hopelijk wat meer slaap.
Liefs,
Lieve
Comments