Door: Sanne van den Boer (team Mommunity Breda)
Het is inmiddels ruim vijf maanden na de geboorte van Finn, ons vijfde kindje. Al vier keer eerder ging ik door die gebroken nachten, worstelde ik met voedingen én moest ik ritmes leren opbouwen. Je zou denken dat ik, als ervaren moeder, weet hoe het moet. Niets is minder waar. Alles gaat mis!
Vanaf dat hij een maand of twee oud was sliep Finn braaf de nachten door. Nog niet altijd van 7 tot 7, maar zo'n acht uur achter elkaar vond ik al helemaal fijn. Na terugkomst van onze zomervakantie in Frankrijk sloeg dit echter abrupt om. Een fase dacht ik in eerste instantie en ik liet me leiden door hem. Daar zat ik weer twee tot drie keer per nacht onder het genot van een stukje uit een serie met mijn baby aan de borst. Vermoeiend, maar voor mij oké.
Een paar dagen later zou hij, samen met zijn broers en zussen, een dag bij opa en oma bivakkeren. De bruiloft van mijn beste vriendin en vieze, luidruchtige kinderen zouden niet zo'n goede combinatie zijn en dus gingen mijn man en ik voor de eerste keer in een half jaar samen op pad. Noodgedwongen moesten we halverwege terug omdat meneer weigerde mijn keurig afgekolfde melk uit een flesje te drinken. Mijn prachtige jurk verruild voor een joggingbroek, voeden en vice versa weer terug.
Ik zag steeds meer op tegen de terugkeer naar mijn werk. Niet omdat ik mijn baan als verpleegkundige beu was, integendeel! Ik vond het heerlijk (ja echt) mijn moederpet weer even weg te mogen leggen. Ondanks oefenen met de fles weigerde Finn dit volledig én daarnaast sloeg de onrust van de nacht nu ook om naar steeds meer huilen overdag.
Finn is ons vijfde kindje en ik begon radeloos te worden. Wat moest ik nu doen? Uiteraard werd ik voorzien van de nodige ongevraagde adviezen. 'Stop toch met borstvoeding', ja lekker handig als hij geen flessen drinkt. Of 'Laat hem gewoon huilen', uhm.. nee?!
En zo geschiedde. Mijn grootste nachtmerrie werd werkelijkheid. De eerste (nacht)dienst die ik werkte heeft hij gehuild en niet gedronken. Ondanks alle tovertrucs die mijn man uit de hoge hoed toverde wilde het niet lukken. We werden beide met de dag vermoeider, ik vergat een oudergesprek, kwam te laat bij een afspraak in het ziekenhuis met mijn dochter én mijn humeur stond op onweer.
Er moest iets veranderen en dus zette ik thuis mijn werkpet. Ik observeerde. In de box lag een huilende baby. Overstrekken. Vingertjes in zijn mond. Kwijl. Die avond heb ik Finn voor de eerste keer pijnstilling gegeven. Hij sliep. Niet van 7 tot 7, maar zo'n zes uur achter elkaar vond ik al helemaal fijn. Zouden het dan toch doorkomende tandjes zijn? Tsja. Ook als ervaren moeder weet ik niet altijd hoe het moet.
Comments