Door: Sanne (team Mommunity Breda)
Het is na een drukke vrijdagochtend dat ik samen met Esther een Mommunity overleg gepland heb staan. 'Hoe was het in het ziekenhuis met Raf?' vraagt ze terwijl ik een kopje thee zet. We spreken elkaar dagelijks, als moeders en zakelijke partners, en hierdoor zijn we meestal vrij goed op de hoogte van het reilen en zeilen binnen elkaars gezin. Een netwerk dat we iedere ouder gunnen en tevens de reden dat wij samen dit platform zijn begonnen. Een zucht ontsnapt mijn keel en Esther weet haast voldoende.
Raf is ons zorgenkindje. Kort na zijn geboorte kwam hij in het ziekenhuis terecht vanwege het RS virus en een behoorlijke longontsteking. De problemen stapelden zich hierna op en overmatig spugen en diarree zorgden al snel voor afbuigende groei. Van het één kwam het ander en om een lang verhaal kort te maken was er geen andere oplossing dan het starten met sondevoeding. Raf was 2 jaar toen hij in plaats van een neussonde een permanentere variant in zijn buik geplaatst kreeg, een peg. Na jaren intensieve zorg en zoeken naar de oorzaak van het probleem deed zich april vorig jaar plots een ommekeer voor. De jarenlange voeding via zijn slangetje, zoals Raf het zelf noemde, had hem helaas zelf doen stoppen met 'echt' eten. Leveringsproblemen van dit vloeibare spul maakte dat ons mannetje na een paar dagen echter voorzichtig aan een boterham begon. Die boterham werden er twee en niet lange daarna at hij weer met de pot mee. In overleg met de kinderarts mochten we zijn groei op deze manier aankijken en na een paar maanden mocht ik Raf verlossen van zijn peg-sonde. Dit is nu ruim driekwart jaar terug.
'Hij blijft nog steeds hangen in zijn gewicht' zeg ik tegen Esther terwijl ik de kopjes thee op tafel parkeer. 'En nu?' ze kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. Ik ben de discussie met het ziekenhuis moe. Raf eet als een bouwwerker. Meer dan welk kind dan ook in ons huishouden, maar toch stagneert zijn groei nog altijd. 'Hoe houd jij al die ballen toch in de lucht?' vraagt Esther verder. Ook hierop moet ik haar een pasklaar antwoord schuldig blijven. In mijn ogen is de situatie van Raf binnen ons gezin inmiddels zo normaal. Ieder kind in ons huishouden heeft zo zijn zorgen. De een groter als de ander, maar niet te verwaarlozen. Deze ochtend liggen mijn gedachten net iets meer bij dit mannetje en race ik me rot rondom zijn ziekenhuisbezoek, maar morgen kan ik evenzo druk zijn met het eerste kinderfeestje van Fay.
Misschien gaat het er niet om hoe hoog ik die ballen jongleer, maar puur om het feit dat ze om elkaar heen blijven draaien. Dan vliegt de ene bal bovenaan en dan weer een ander. 'Zullen we?' besluit ik en klap mijn laptop open. De Mommunity bal is aan de beurt.